Statistieken

Motorzeilen
Van zondag 11.00 uur tot vrijdag 04.30 uur
Van Yerseke, Zeeland tot Almere, Flevoland
Over de Noordzee (zee)
Ongeveer. 65 zeemijl over de Noordzee

We kochten de boot, kregen haar sleutels en hadden een paar keer een breakdown. Het belangrijkste wat we nu nog moesten doen, was Ori naar huis brengen. Ze lag in een haven in Zeeland. Haar nieuwe thuis zou een haven in Almere worden. Dat is best een eindje.

Het ideale moment om een boot te kopen is in de lente of de zomer, vanwege relatief rustig en zonnig weer. De herfst is een stuk moeilijker, door de hoeveelheid regen en wind die we de laatste tijd hebben gehad. We kochten haar in de bijna-winter, en nu moesten we haar naar huis zeilen in de eerste vriesweek van het seizoen. De dagen waren kort, de temperatuur was onder de 0 graden gedaald en de wind was VEEL toegenomen. Niet ideaal, maar we vonden een kleine mogelijkheid van een week met minder wind, geen regen en zelfs wat zon.

Zaterdag zijn we naar Zeeland gereden om een groot deel van onze voorbereidingen op de boot te leggen: Voedsel, kleding, gereedschap, veel diesel, slaapzakken en kussens, en nog meer kleding. We hebben haar een beetje gelucht, de water- en dieseltanks zoveel mogelijk gevuld, het nieuwe navigatiesysteem bekeken en knoppen, verlichting en handgrepen gecontroleerd.

Zondagochtend ontmoetten we de ouders van Freek in de haven van Zeeland. Zij zouden one het eerste deel van de reis, van Yerseke naar Kamperland, vergezellen. Een tocht die zo'n 3 uur motorzeilen zou duren, maar aangezien niemand van ons ooit met deze boot had gevaren, was 3 uur ook meer dan genoeg.

Het ging helemaal geweldig. Het weer was grijs, maar redelijk rustig. Met onze 4 lagen aan kleding, en voldoende ruimte in de Oosterschelde om te leren hoe Ori beweegt en reageert, hebben we ons eigenlijk prima vermaakt. We hebben onze eerste brug overleefd, en na een paar koude uurtjes wisten we Ori in een box in de haven van Kamperland te krijgen!

De eerste 3 uur van onze reis waren voorbij. Wanneer Freek en ik varen, voelt het voor mij meteen als vakantie. En nu waren we aangekomen op de Roompot, een bekend park met vakantiehuizen, restaurants en een supermarkt. Na het eten (waar we al snel heel rozig werden) gingen de ouders van Freek met onze auto naar huis, en voor het eerst bleven we alleen achter met Ori.

De volgende dag besloten we nog niet verder te varen. De wind en de regen zouden flink toenemen en we konden onze reis niet voortzetten. Voor nauwkeurige windvoorspellingen gebruiken we Windy (niet gesponsord) en hoewel alles er goed uit kan zien, kunnen de voorspellingen binnen een dag behoorlijk veranderen. Dus na onze eerste nacht aan boord (10/10 zou ik aanraden), ontspanden we ons, liepen we rond in het vakantiepark, lazen we boeken en genoten we gewoon van het moment. We hebben een paar intense weken achter de rug en er was inmiddels flink wat stress opgebouwd.

's Avonds hebben we wat gegeten, tv gekeken en hoorden we de wind nog harder opsteken. 's Avonds ging Freek onze landvasten controleren en zonder dat we het merkten waren we een stukje van de kade gedwaald, terwijl de wind krachtig tegen de zijkant van Ori waaide. Met onze kleine boot kunnen we het gewicht verplaatsen, maar met Ori's 9000 kilo en het natte dok was het een uitdaging om haar weer op haar plek te krijgen. Alles was anders en nieuw. Wat waren we aan het doen?

De wind was die nacht behoorlijk krachtig, wat voor ons beiden een onrustige slaap tot gevolg had. De ochtend erna was de wind wat gaan liggen en besloten we zo snel mogelijk verder te gaan. Met de wind nog steeds iets sterker dan we graag zouden zien, en een boot die we nog helemaal niet kenden, hadden we waarschijnlijk nog even moeten wachten op kalmere wind. Het was een hele uitdaging om haar goed in beweging te krijgen, maar voordat we het wisten waren we op weg naar onze eerste sluis van de dag, en de zee op.

Het weer was prachtig. Zon, met een temperatuur rond de 0 graden, en vrijwel geen wind. De omstandigheden waren perfect voor onze eerste keer op zee. Freek moest door enkele verraderlijke zandbanken navigeren, maar toen we eenmaal Zeeland uit waren, ontstond er een geheel nieuwe wereld. Mijn angst was enorm, maar we waren erin geslaagd het tweede grote punt van onze reis te bereiken.

Je zou kunnen zeggen dat zeilen over zee misschien gemakkelijker is dan over meren of rivieren, en in mijn zeer bescheiden ervaring zou je gelijk hebben. Met een diepte van meer dan 4 meter, geen obstakels en bijna geen andere boten was het best wel leuk. Ons volgende punt was Scheveningen, een grote haven net na Rotterdam. Dit zou ons ongeveer 8 uur over zee in de zon kosten.

Eén van de redenen dat we de plannen hebben die we hebben, is omdat ik meer natuur en dieren in het wild wil ervaren. Alsof ze het wisten, doken zeehonden tijdens het varen op. Ze kwamen voor onze boot met hun kopjes omhoog, doken naar beneden en kwamen weer achter ons naar boven, terwijl ze ons met hun grote ogen aankeken. Ik moest huilen, maar dat kan ook de angst en de uitputting zijn geweest.

Het was bijna echt heel leuk als ik niet meteen zeeziek werd toen we op zee waren. De deining was niet zo zwaar, maar mijn lichaam bood toch weerstand tegen deze omstandigheden. Heel ongemakkelijk slaagde ik erin om 6 uur lang naar de horizon te staren, en toen we de pier van Scheveningen zagen, verdween mijn misselijkheid en was alles goed.

Nadat we in Rotterdam de Maas hadden overgestoken en in Scheveningen waren aangekomen, waren we in zo blij. We hebben daadwerkelijk onze eerste zeemijlen over zee gevaren! Vanwege het zware weer de volgende dag, besloten we nog een vrije dag te nemen. We brachten het door met slapen, poffertjes eten, bier drinken en een kerst pop-up store bezoeken. We hebben ook extra diesel gehaald, voor het geval dat.

Na een ontspannen nacht was het nu donderdagochtend. We hebben onze vertrekchecklist verbeterd en met vrijwel windstilte waren de omstandigheden om naar ons volgende punt te gaan perfect, als er geen dikke laag mist op zee was, die ons verhinderde te vertrekken. We probeerden de haven te verlaten, maar werden teruggeroepen door de havencontrole met de mededeling dat het verboden was om met zo'n dichte mist te vertrekken. Dus zeilden we terug - soepel, al zeg ik het zelf, bijna alsof we weten wat we doen. En verlieten 15 minuten later opnieuw de haven.

Met schijnbaar 'gemakkelijk' weer - zon, koude temperatuur en bijna geen wind - komt mist. Natuurlijk hadden we niet naar de werkelijke weersvoorspelling gekeken. We waren zo gefocust op een gebrek aan wind, dat we de mistwaarschuwing misten. Nu bevonden we ons dus op zee, soms varend door behoorlijk dikke mistbanken. Het was geweldig. Zoals Pirates of the Caribbean.

Toen we IJmuiden naderden, een andere grote haven van Nederland, zagen we van grote afstand de grootste vrachtschepen die ik ooit heb gezien. Enorme gebouwen op het water, die veel sneller varen dan het lijkt. We zijn erin geslaagd veilig door de grootste sluis van Nederland te komen en voor het eerst in 2 dagen het zoute water achter ons te laten en weer op zoet water te varen.

We waren aangekomen bij het laatste stuk van onze reis. Vanaf hier zou het een paar uur varen zijn door het Noordzeekanaal, een kanaal dat van Amsterdam naar de Noordzee stroomt (of andersom?). Wat een rustig, zonnig stuk van de reis was dit. We moesten voorzichtig zijn langs de vele grote vrachthavens, maar afgezien daarvan wisten we goed op tijd Amsterdam binnen te komen. Met slechts één sluis en één brug in de weg waren we bijna thuis.

De sluis, de Oranjesluizen genaamd, ging prima. We begonnen behoorlijk handig te worden met sluizen en Ori. Na de sluis gebeurden er een aantal dingen. De brug waar we onderdoor moesten lag net na de sluis. Onze hoogte is 18+ meter, dus we moeten wachten tot de brug open gaat voordat we verder kunnen. Omdat Amsterdam zo druk is, heeft deze brug 'spitsuren' waarin deze niet open is voor boten. En we bevonden ons binnen de spitsuren en hadden net onze laatste kans voor de komende 2 uur gemist om de brug te passeren.

We zaten vast tussen een sluis en een brug zonder echte wachtsteiger, waarschijnlijk omdat ze ervan uitgaan dat niemand zo dom zou zijn. Om zes uur probeerden we de brug te bereiken, maar deze ging vrijwel onmiddellijk open en dicht, waardoor we geen tijd hadden om er doorheen te komen. De avond was inmiddels gevallen. En weet je nog die mist waar ik het over had? Het had ook zijn weg naar Amsterdam gevonden, zowel warm als koud. Nu was het dus donker, erg mistig en zaten we nog steeds vast tussen een sluis en een brug.

Ik geef het toe: ik raakte een beetje in paniek. Freek heeft Ori uitstekend gemanoeuvreerd en na een paar angstige telefoontjes naar de brugwachter kregen we toestemming om onze boot aan te meren aan de wachtsteiger, ons klaarmakend om de mist uit te zitten.

Ik heb geen foto's of video's van die avond en nacht, zo angstig en uitgeput was ik. Om 20.00 uur installeerden we ons, nadat we onze boot aan de wachtsteiger hadden vastgezet. De mist was zo dik. We zagen niets om ons heen en hadden voortdurend de marifoon aan om naar de communicatie om ons heen te luisteren. We moesten wachten tot de mist opgetrokken was, dus na wat gegeten te hebben, zetten we de verwarming aan en deden kleine dutjes. Elke twee uur ging mijn alarm af en controleerde een van ons de mist, terwijl we via de marifoon konden volgen wat er om ons heen gebeurde.

Rond 02.00 uur maakte Freek mij wakker. Het was me gelukt om daadwerkelijk in slaap te vallen. De mist was geheel opgetrokken en met nog maar 2 uur varen naar Almere te gaan, besloten we door te varen. We hebben contact opgenomen met de brugwachters om de brug te openen, en toen deze openging, zijn we er zo snel mogelijk doorheen gevaren. Nu hoefden we alleen nog maar in het pikkedonker naar Almere te varen. Omdat Amsterdam ook een haven is, konden we gelukkig de boeien van de vaargeul volgen naar onze haven. Ik keek uit naar grote schepen achter ons en Freek stuurde ons het donker in. De temperatuur was gedaald tot -4, maar zonder mist en een beetje wind voelden we ons prima. Ik denk dat we tegen die tijd volledig op adrenaline liepen.

Het was natuurlijk eng, maar ook spannend. Wat was ik blij toen ik de skyline van Almere aan de horizon zag. De laatste hindernis was om Ori in het donker in haar nieuwe box in de haven te krijgen. Maar tegen die tijd, na 6 dagen zeilen, aanmeren en manoeuvreren en diep ademhalen, bereikten we de box en waren we thuis. Het was vrijdagochtend 04.30 uur. Nadat we alle landvasten hadden vastgezet, besloten we nog een nachtje op Ori te slapen. We waren absoluut uitgeput en na een snel feestelijk kopje Baileys had ik een heerlijke nachtrust, wetende dat ik een klein deel van de Noordzee had veroverd en het verhaal nog kon navertellen.